Από τα παιδικά μου χρόνια ίσαμε που μετακόμισα, η μάνα μου
χρησιμοποιούσε το όνομα του σαν ψόγο για να εκφράσει την μητρική της
ανησυχία, ενίοτε και την οργή: «Σταμάτα να τρέχεις σαν τον Βέγγο!
Κορόιδο!». Ο Θ.Β. , που τον υποτιμούσα βαθιά ως παιδί, έγινε έτσι
αναπόσπαστο κομμάτι μιας «ενοχικής» οικογενειακής μυθολογίας (πιθανότατα
της μυθολογίας κι άλλων λαϊκών οικογενειών) πασπαλισμένης με οργή και
φιλότιμο, που προσπαθούσε πρόχειρα να κρυφτεί πίσω από την κυνικότητα
της νέας εποχής, όπως συνέβη ίσως στο σύνολο της νεοελληνικής κοινωνίας.
Ο Θ.Β. δεν βολευόταν σε όλα αυτά. Και ξεβόλευε (και πόσο ξεβόλευε!) κι ο
ίδιος.
