Πώς οι Γερμανοί έκλεβαν την ελληνική οικονομία στην Κατοχή

Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης ίσως να μη χρειαζόταν

Ο,τι απέμεινε από την Εκκλησία της Παναγίας. Συγγενείς θυμάτων έρχονται να αποθέσουν ένα λουλούδι. 

Πέρασαν 70 χρόνια από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που μετέτρεψαν τη Δρέσδη σε αποκαΐδια. Τα σοβιετικά στρατεύματα προήλαυναν προς τη Γερμανία από την Ανατολή και οι σύμμαχοι από τη Δύση, αλλά για τον δωδεκάχρονο Εμπερχαρντ Ρένερ, ο πόλεμος έμοιαζε πολύ μακριά. Η Δρέσδη δεν είχε υποστεί τις καταστροφές σαν άλλες πόλεις όπως το Βερολίνο και το Αμβούργο. Ακόμα, όμως, και όταν άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες της αεράμυνας, ακριβώς πριν από 70 χρόνια, ο πατέρας του Ρένερ πίστεψε ότι απλώς επρόκειτο για την προσέγγιση αναγνωριστικής αποστολής. Επειτα μία βόμβα έσκασε στον κήπο της οικογένειας διαλύοντας την πόρτα προς το υπόγειο, όπου είχε αναζητήσει καταφύγιο η οικογένεια, και ρίχνοντας τον Ρένερ και τη μητέρα του στο έδαφος. Κάποιος άρχισε να ουρλιάζει ότι η στέγη είχε πάρει φωτιά και έτσι όλοι βγήκαν τρέχοντας στον δρόμο παρότι ο βομβαρδισμός εξακολουθούσε και θα συνεχιζόταν για 37 ώρες.

Η τραγική ιερότητα της Ελλάδας

Γιατί οι μεγάλοι μας τραγικοί ποιητές αποθέωναν με τις περιγραφές τους τα ελληνικά τοπία.
«Ω Βάκχε πολυονόματε, καμάρι της θυγατέρας του Κάδμου και γιε του Δία που βαριά βροντά, συ που προστατεύεις την ξακουστή Ιταλία και βασιλεύεις στις κοσμοσύχναστες πεδιάδες της Ελευσίνιας Δήμητρας, που κάθεσαι στην Θήβα την πανάρχαια μητρόπολι των Βακχίδων, κοντά στα ρέματα τα υγρά του Ισμηνού, στον τόπο όπου σπάρθηκαν τα δόντια του άγριου δράκοντα. Απ' το δίκορφο βουνό του Παρνασσού όπου χορεύουν στην αράδα οι Κωρύκιες νύμφες, οι Βακχίδες, σε βλέπει συχνά καπνός από φεγγοβόλα δαδιά κι η βρύση η Κασταλία. Και σένα σε προπέμπουν οι κισσοσκεπασμένες οι βουνοκορφές της Νύσας κι ο πράσινος γιαλός της με τα πολλά αμπέλια, ενώ αντηχούν τραγούδια θεόπνευστα κι αλαλαγμοί κάθε φορά που πας να επισκεφθής τους δόμους της Θήβας».