ΛΙΤΣΑ ΨΑΡΑΥΤΗ: «Στην Ελλάδα η οικογένεια είναι ακόμη δεμένη»

Σ' αυτή την αβέβαιη εποχή, σ' αυτό τον παράλογο κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται καθαρά, ελπίζουν και οραματίζονται. Η Λίτσα Ψαραύτη είναι μια συγγραφέας με νόηση, νόηση συγκινητική, διαίσθηση και φαντασία. Είναι μια συγγραφέας με σπίθα, με αξιοπρέπεια, χωρίς μηχανές και τεχνάσματα, χαρισματική. Τα βιβλία της δεν είναι απλώς αληθινές ιστορίες.
Είναι πολλές αληθινές ιστορίες μαζί. Ούτε περιορίζονται, ούτε περιχαρακώνονται. Αναφέρονται σε όλα εκείνα τα μικρά και τρανά πλάσματα, που πιστεύουν στο νόημα της ζωής, τις περήφανες επιλογές, την αξιοπρέπεια. Σε όλα εκείνα τα πρόσωπα, τα ταπεινά και τα ικανά, που δεν δέχονται τη σιωπή, το «σκύψιμο» του κεφαλιού, την αδιαφορία, την δειλία, και τολμάνε τη δικαιωματική λύτρωση. Με τη γραφή της θυμίζει ότι στη λογοτεχνία καμιά μάχη δεν κερδίζεται εύκολα. Τα βιβλία της είναι η καλύτερη ευκαιρία να διατηρήσουμε τη συνείδησή μας άγρυπνη, μπροστά στις αλόγιστες και θλιβερές εικόνες τής εποχής μας.

Η απίθανη ιστορία ενός δαχτυλιδιού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Ο Θησέας αποδεικνύει τη θεϊκή του καταγωγή, ένα αριστούργημα βγαίνει από τις αποθήκες στο φως

Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να μεταχειρίζεται το μέταλλο για λόγους καλλωπιστικούς, το δαχτυλίδι ήταν πάντα όχι μόνο ένα κόσμημα, αλλά και ένα σύμβολο εξουσίας. Η πρώτη φάση του μυκηναϊκού πολιτισμού, η Υστεροελλαδική Ι, είναι ελάχιστα γνωστή στην Αθήνα, κυρίως από όστρακα αγγείων από την Ακρόπολη. Η επόμενη φάση (Υστεροελλαδική ΙΙ), που χρονικά αντιστοιχεί στο 15ο αι. π.Χ. (1500-1400) έχει αφήσει αρκετά ίχνη στην Ακρόπολη. Η μεγάλη ακμή της μυκηναϊκής Αθήνας ταυτίζεται με την τρίτη φάση της Υστεροελλαδικής περιόδου, ιδιαίτερα τα πρώιμα χρόνια της (περίπου1410-1380). Ο πληθυσμός εξαπλώνεται σε όλο το νότιο τμήμα της πόλης. Είναι όμως πιθανό να είχε σχηματιστεί και ένας νέος οικισμός στα βόρεια της Ακρόπολης, του οποίου το νεκροταφείο ήταν στην Αγορά της Αθήνας. Άλλα δύο σημαντικά νεκροταφεία τοποθετούνται στον Άρειο Πάγο, με εξαιρετικά πλούσιες ταφές, και στη ρίζα του Λόφου των Νυμφών.

Τι είναι «φιλότιμο» και πώς γίνεται να το... εξάγουμε

Κι αν το περιλάλητο φιλότιμο ήταν κάτι συγκεκριμένο, μετρήσιμο, σχεδόν χειροπιαστό; Κι αν δεν μπορούσαμε να το ταιριάξουμε σε εμάς κατά πώς μας βολεύει, αλλά χρειαζόταν οι ίδιοι να το προσεγγίσουμε; Κι αν το φιλότιμο ξέφευγε απ’ τα βιβλία και διέπνεε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, μετατρεπόταν σε εξαγώγιμο προϊόν περίπου όπως ο ήλιος και η θάλασσα;

ΑΠΟ ΤΟ 1877 ΩΣ ΤΟ 1950 Σχεδόν 4.000 Αφροαμερικανοί λιντσαρίστηκαν

Σχεδόν 4.000 Αφροαμερικανοί λιντσαρίστηκαν μεταξύ 1877-1950 στις νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ, όπου οι πρακτικές της δουλείας και του φυλετικού διαχωρισμού ήταν πιο διαδεδομένες, σύμφωνα με μια μελέτη που δόθηκε την Τρίτη στη δημοσιότητα.Η Πρωτοβουλία Ισότητας στη Δικαιοσύνη, μια οργάνωση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει την έδρα της στην Αλαμπάμα, ερευνούσε για πολλά χρόνια αυτό που αποκαλεί «ρατσιστική τρομοκρατία» σε 12 Πολιτείες του Νότου: την Αλαμπάμα, το Άρκανσο, τη Φλόριντα, τη Τζόρτζια, το Κεντάκι, τη Λουιζιάνα, το Μισισιπή, τη Βόρεια Καρολίνα, τη Νότια Καρολίνα, το Τενεσί, το Τέξας και τη Βιρτζίνια.Στην έκθεσή της καταγράφει 3.959 λιντσαρίσματα στην περιοχή αυτή, δηλαδή πάνω από ένα την εβδομάδα σε διάστημα 73 ετών.

ΜΙΑ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ Οφείλονται στην ανεργία

Η ανεργία σκοτώνει, οδηγώντας τους ανθρώπους στην αυτοκτονία, ακόμη και σε χώρες ή σε περιόδους που δεν υπάρχει κρίση και ύφεση. Αυτό είναι το ζοφερό συμπέρασμα μιας νέας μεγάλης διεθνούς επιστημονικής έρευνας, σύμφωνα με την οποία κάθε χρόνο περίπου μία στις πέντε αυτοκτονίες που συμβαίνει κάπου στον πλανήτη, σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με την ανεργία.Οι Ελβετοί ερευνητές, με επικεφαλής τον Κάρλος Νορντ του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο κορυφαίο περιοδικό ψυχιατρικής «The Lancet Psychiatry», ανέλυσαν τους παράγοντες κινδύνου για αυτοκτονία σε 63 χώρες, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, με βάση στοιχεία για την περίοδο 2000 - 2011.

Εάν βυθισθώμεν, ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην!*

«Ενας βοσκός από τ' Ανώγια, άγριο πετροχώρι στην πλαγιά του Ψηλορείτη, άκουγε τους χωριανούς του να του δηγούνται σημεία και τέρατα για το Μεγάλο Κάστρο. Στην πολιτεία αυτή, λέει, βρίσκεις όλα τ' αγαθά του κόσμου: κουκιά με τη σέσουλα, παστό μπακαλιάρο τσουβάλια, βαρέλια τις σαρδέλες και τις καπνιστές ρέγγες· κι ακόμα μαγαζιά τίγκα στιβάνια, κι άλλα που πουλούν τουφέκια όσα θες, σουγιάδες, μαχαίρια και μπαρούτη· κι άλλα που κάθε πρωί ξεφουρνίζουν, φουρνιές φουρνιές, άσπρο ψωμί, φραντζόλα. Κι έχει, λέει, ακόμα, σαν βραδιάσει, γυναίκες που δε σε σκοτώνουν, σαν τις Κρητικοπούλες, αν τις αγγίξεις, κι είναι το κρέας τους άσπρο και νόστιμο σαν τη φραντζόλα. Ολα ετούτα τα θάματα τ' άκουγε ο βοσκός, τα σάλια του έτρεχαν, και το Μεγάλο Κάστρο έλαμπε στη φαντασιά του σαν κρητικός παράδεισος, γεμάτος μπακαλιάρο, τουφέκια και γυναίκες.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΣΙΝΑΚΗΣ Ο πρεσβευτής του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη

Γράφει: Βάσω Μιχοπούλου
Kαθόμαστε σε ένα γραφικό μπιστρό στην παλιά πόλη της Γενεύης και ο Γιώργος Στασινάκης μας δείχνει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Le Regard cretois» («Κρητική ματιά») που κρατάει στα χέρια του.
«Βγαίνει στα γαλλικά, ελληνικά, ισπανικά και αγγλικά και κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο», λέει με περηφάνια. Η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζά­κη, της οποίας είναι πρόεδρος, αριθμεί περισσότερα από 6053 μέλη σε 122 χώρες, στις οποίες προστέθηκαν τελευταία το Μονακό, η Ναμίμπια και η Σουαζιλάνδη.